માણસાઈ

ગઇકાલે રાત્રે રાજકોટમાં જ એક પાર્ટીપ્લોટના ઉદઘાટન પ્રસંગે જમવા માટે જવાનું થયું. ખુબ મોટી સંખ્યામાં લોકો આવ્યા હતા. પાર્ટીપ્લોટનું ઉદઘાટન હોવાથી જમવા સિવાયનો બીજો કોઇ જ પ્રોગ્રામ નહોતો.

જમવા માટે બે કાઉન્ટર હતા અને ખૂબ લાંબી લાઇન હતી. હું પણ હાથમાં પ્લેટ લઇને લાઇનમાં જોડાયો. જેમ જેમ લાઇન આગળ ચાલી તેમ તેમ આપણી સજા ઓછી થતી જતી હોય એમ લાગતું હતું. એવુ લાગતું હતું કે હવે હમણા આપણો વારો આવી જશે. ત્યાં તો કેટલાક મહાપુરુષો આવ્યા.લાઇનમાં ઉભા રહેવાના બદલે સીધી જ પ્લેટ હાથમાં ઉપાડી. પ્લેટ લીધા પછી પણ લાઇનમાં ઉભા રહેવાના બદલે સીધા જ ભોજનના કાઉન્ટર ઉપર પહોંચી ગયા. લાઇનમાં ઉભેલા કોઇ માણસો કદાચ એને કીડા-મકોડા લાગ્યા હશે.

બે ચાર વ્યક્તિઓએ આવુ કર્યુ હોત તો સમજી શકાય કે કદાચ કોઇ ઉતાવળ હશે પણ મોટાભાગના લોકો હાથમાં પ્લેટ લઇને સીધા જ ભોજનના કાઉન્ટર પર જ પહોંચી જતા હતા. જમતી વખતે પણ જમવાની સેવા પુરી પાડનાર કેટરર્સ વાળા છોકરા કે છોકરીઓ સાથે પણ બહુ ખરાબ વર્તન થતુ હોય એવુ અનુભવાયુ. એ લોકો સાથે સભ્યતાથી વાત કરવાને બદલે તોછડાઇથી વાત કરીને અમે શેઠ અને તમે નોકર છો એવુ સાબિત કરવાનો પ્રયાસ કરતા હોય એવુ લાગતું હતું. આપણે એમને પૈસા ચુકવીએ છીએ એટલે એમની પાસેથી સેવા લેવાનો અધિકાર છે પણ એનું સ્વમાન જળવાઇ રહે એ પણ જોવું જોઇએ. આખરે એ પણ માણસો જ છે.

આ બધુ જોઇને મેં એટલુ તો નક્કી કર્યુ કે હું મારા દિકરાને જમવા જતી વખતે કે બીજા કોઇપણ પ્રકારના જાહેર કાર્યક્રમમાં બીજા લોકોનું અપમાન ન થાય તે માટે શું ધ્યાનમાં રાખવું જોઇએ એ ચોક્કસ શીખવીશ. એને લાઇનમાં ઉભા રહેવાનું પણ શીખવીશ અને નાનામાં નાના માણસનો આદર કરવાનું પણ શીખવીશ.

આ ઢાંઢાઓમાં તો હવે કદાચ કોઇ ફેર નહિ પડેઆપણે આપણી ભાવી પેઢીને આપણે સારી રીતભાત માટે તૈયાર કરવી જોઇએ. કોઇપણ જાહેરપ્રસંગમાં કેવી રીતે વર્તવું એની નવી પેઢીને તાલીમ આપવી જોઇએ.

કડવું છે પણ સાચુ છે.