સમસ્યાઓ સામે રડીએ નહી પણ લડીએ

એકવાર ભગવાન શ્રીકૃષ્ણ, મોટાભાઇ બલરામ અને સાત્યકી( સાત્યકી દ્વારકાનો બહું મોટો યોધ્ધો હતો) સાથે જંગલમાં ફરવા માટે નીકળ્યા. વાતો કરતા કરતા જંગલમાં ખુબ દુર સુધી પહોંચી ગયા. જંગલ એવુ ગાઢ હતુ કે એ લોકો પાછા વળતી વખતે રસ્તો જ ભૂલી ગયા. બહાર નીકળવાનો રસ્તો શોધતા સાંજ પડવા આવી પણ રસ્તો મળતો નહોતો. શ્રીકૃષ્ણએ કહ્યુ, “સાંજ ઢળવા આવી છે માટે હવે રસ્તો શોધવાનુ બંધ કરીએ અને જંગલમાં જ રાતવાસો કરીએ. સવારે સૂર્યોદય થાય ત્યારે રસ્તો શોધીશું કારણકે જો અત્યારે રસ્તો શોધીશુ તો અંધારાને કારણે ઉલટાના વધારે ગુંચવાઇ જઇશુ.

સાત્યકિએ શ્રીકૃષ્ણની આ વાતનો વિરોધ કરતા કહ્યુ, “માધવ, આપની વાત સાચી છે કે રાત્રે રસ્તો શોધવાને બદલે અહીંયા જ રાતવાસો કરીએ પણ શું આપ એ નથી જાણતા કે આ ગાઢ જંગલમાં બ્રહ્મરાક્ષસ રહે છે જે માણસોને મારી નાખે છે ?” શ્રીકૃષ્ણએ હસતા હસતા કહ્યુ, ”સાત્યકી, એ તો મેં પણ સાંભળ્યુ છે પણ આપણે ત્રણે સારા યોધ્ધાઓ છીએ અને બ્રહ્મરાક્ષસની સામે લડવા માટે સક્ષમ છીએ. રાત્રે આપણી સલામતી માટે આપણે એવું નક્કી કરીએ કે રાતના ત્રણ સરખા ભાગ કરીને ત્રણે વ્યક્તિ જાગવાનો વારો કાઢીએ. એક જાગે અને બાકીના બે સુતેલાની રક્ષા કરે.” સાત્યકી અને બલરામ બંનેને શ્રીકૃષ્ણની આ વાત ગમી.

જાગવાનો સૌથી પહેલો વારો સાત્યકીનો હતો. શ્રીકૃષ્ણ અને બલરામ ઘસઘસાટ ઉંધી રહ્યા હતા. થોડો સમય થયો અને બ્રહ્મરાક્ષસ આવ્યો.સાત્યકીએ એની સાથે લડાઇ શરુ કરી. સાત્યકી બ્રહ્મરાક્ષસને બરોબરની ફાઇટ આપતો હતો. આ દ્વંદયુધ્ધમાં બંને એકબીજાને મારી રહ્યા હતા. જ્યારે સાત્યકીને વાગે એટલે એ દર્દની ચીસ પાડે એનું પરિણામ એ આવે કે સાત્યકીની ચીસથી બ્રહ્મરાક્ષસનું કદ મોટુ થાય અને કદ મોટું થવાથી હવે પછી આવનારા મુક્કાની તાકાત વધી જાય.

સાત્યકી બ્રહ્મરાક્ષસના મુક્કા ખાઇખાઇને અધમુવો થઇ ગયો. સાત્યકીનો જાગવાનો સમય પુરો થયો એટલે એમણે તુરંત જ બલરામને જગાડયા. હવે બલરામે આ રાક્ષસ સામે લડાઇ લડવાની હતી. પરંતું બલરામે એ જ કર્યુ જે સાત્યકી એ કર્યુ હતુ. બલરામને પણ વાગે એટલે દર્દની ચીસ પાડે અને એનુ પરિણામ એ આવે કે પેલા બ્રહ્મરાક્ષસનું કદ મોટુ થાય. બલરામ પણ લડી લડીને થાક્યા કારણકે પેલા બ્રહ્મરાક્ષસનું કદ સતત વધી રહ્યુ હતુ.

બલરામનો લડવાનો સમય પુરો થયો એટલે એમણે શ્રીકૃષ્ણને જગાડ્યા.

શ્રીકૃષ્ણએ બ્રહ્મરાક્ષસ સાથેની આ લડાઇમાં નવી વ્યુહરચના અપનાવી. પોતાને જ્યારે તક મળે ત્યારે પેલા રાક્ષસને બરોબરનો મારી લે અને રાક્ષસ મારે ત્યારે પોતાને વાગે છતા વાગ્યાના દર્દની ચીસ પાડવાના બદલે ઉલટાનું તેની સામે જોઇને ખડખડાટ હસે. એનું પરિણામ એ આવ્યુ કે પેલા બ્રહ્મરાક્ષસનું કદ નાનુ થવા લાગ્યુ અને થોડા સમયની લડાઇમાં એનું કદ નાની પુતળી જેવું થઇ ગયું. પછી કૃષ્ણએ બહુ જ આસાનીથી પેલા પુતળી જેવા બ્રહ્મરાક્ષસની ગરદન મરડીને મારી નાખ્યો અને શાંતીથી સુઇ ગયા.

સામાન્ય લાગતો આ પ્રસંગ ખુબ મહત્વનો સંદેશો આપી જાય છે. આપણા બધાના જીવનમાં પ્રશ્નો , પડકારો અને સમસ્યાઓ રૂપી બ્રહ્મરાક્ષસ આવે છે. આ પ્રશ્નો , પડકારો અને સમસ્યાઓ સામે આપણે જેટલા રડયા રાખીએ એટલું જ એનું કદ વધતું જાય અને એક સમય એવો આવે કે એ આપણને મારી નાખે- ખલાસ કરી દે. પરંતું જો આ પ્રશ્નો , પડકારો અને સમસ્યાઓ સામે હસતા રહીએ તો એક સમય એવો આવે કે એનું કદ નાની પુતળી જેવું થઇ જાય અને આપણે એને મારી શકીએ.

આપણા શરિરમાં જ્યાં સુધી શ્વાસ ચાલતો રહેશે ત્યાં સુધી સમસ્યાઓ પણ રહેવાની જ છે. આ સમસ્યાઓથી ડરવાની નહી લડવાની જરુર છે. જે લોકો સમસ્યાઓ સામે લડી શકે છે એ ગમે તેવી મોટી સમસ્યા કે પ્રશ્નને પણ ધીમે ધીમે નાનો બનાવીને છેવટે તેના પર વિજય મેળવી લે છે.

“ નિરાસાવાદ વિધ્વંશને નોતરે છે. નિરાસા એક મોત છે, રિબાવી રિબાવીને મારતુ મોત.” 

- સ્વેટ માર્ડન